Είχα υποσχεθεί πως θα εξηγούσα γιατί η μεταγραφή του Κέβιν Ντουράντ στους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς ήταν αναπόφευκτη και ως προοίμιο αυτού είχα επιχειρήσει να εξηγήσω πρώτα τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ των ομάδων στο ΝΒΑ. Γιατί; Γιατί στον επαγγελματικό αθλητισμό το χρήμα είναι το μεγαλύτερο κίνητρο πίσω απ’ όλες τις εξηγήσεις και ας λένε ό,τι θέλουν όσοι πουλάνε οπαδισμό και πίστη στη φανέλα. When money talks, bullshit walks.
Στο NBA, λοιπόν, έλεγα πως επικρατεί μια οικονομική μοιρασιά απόλυτης ισονομίας. Ο καλύτερος των καλύτερων θα πάρει περίπου ή και ακριβώς τα ίδια με έναν λιγότερο καλό συνάδελφό του. Δείτε σχετικά εδώ μια εξαιρετική ανάλυση από το Fusion. Αυτό έχει άμεση σχέση με το γιατί ο KD επέλεξε τους “πολεμιστές”.
Ας μπούμε λίγο στα παπούτσια του Ντουράντ. Είναι ο παίκτης που έχει κουβαλήσει το franchise των Θάντερ τα τελευταία εννιά χρόνια. Εν αντιθέσει με τον “βασιλιά” ΛεΜπρόν, όμως, δεν ήταν ποτέ παιδί της Οκλαχόμα. Στην Ουάσιγκτον -την πρωτεύουσα, όχι την πολιτεία- μεγάλωσε. Στο Τέξας πήγε πανεπιστήμιο. Οι Θάντερ τον επέλεξαν όταν ήταν ακόμα Σούπερσoνικς και είχαν έδρα το Σιάτλ, στην πολιτεία της Ουάσιγκτον.
Με λίγα λόγια, συναισθηματικά μπορεί να δέθηκε με την ομάδα, ποτέ όμως δεν της είχε καμία υποχρέωση, γιατί εκείνος προσέφερε περισσότερα στον σύλλογο, απ’ ότι ο σύλλογος σε εκείνον. Η ομάδα, μάλιστα, απέτυχε να του προσφέρει το δαχτυλίδι, χτίζοντας γύρω του ένα λειτουργικό σύνολο, παρότι η πρώτη ύλη υπήρχε. Και υπήρχε σε περίσσευμα αρκετό, ώστε να αφήσουν τον Τζέιμς Χάρντεν να φύγει χωρίς να πολυαγχωθούν.
Επίσης, η πόλη της Οκλαχόμα δεν είναι σε καμία περίπτωση προορισμός που να ικανοποιεί ιδιαίτερα ένα άτομο που βγάζει εκατομμύρια δολάρια και επομένως έχει την άνεση να ζήσει στο ανώτερο σκαλοπάτι του βιωτικού επιπέδου. Αυτός ο παράγοντας, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ομάδα δεν μπορούσε λόγω κανονισμών να του δώσει περισσότερα για να παραμείνει, έκανε τη φυγή του Ντουράντ προδιαγεγραμμένη.
Το μοιραίο επισφραγίστηκε με την αποτυχία των Θάντερ να περάσουν τον εμπόδιο των Γουόριορς. Οι φίλοι της ομάδας ήθελαν να πιστεύουν πως αν παρέμενε για μια ακόμα χρονιά, ίσως την ερχόμενη σεζόν ήταν πιο τυχεροί. Το ερώτημα, όμως, θα ήταν τότε, γιατί; Τι θα άλλαζε τη νέα σεζόν σε σχέση με την περσινή; Γιατί να ρισκάρει ένας παίκτης του επιπέδου του Κέβιν Ντουράντ να μείνει άτιτλος για έναν ακόμα χρόνο στο αποκορύφωμα της καριέρας του;
Αν έχανε τον τίτλο και του χρόνου και αποφάσιζε να φύγει, πάλι η ίδια συζήτηση δεν θα γινόταν; Υπό αυτό το πρίσμα, μάλιστα, ίσως είναι καλύτερα που έφυγε τώρα. Γιατί αν βγάλει γρήγορα το απωθημένο του και πάρει το πρωτάθλημα, δεν είναι απίθανο να νιώσει τύψεις και να πατήσει στα χνάρια του ΛεΜπρον, ο οποίος αφού πήρε ό,τι ήταν να πάρει στο Μαϊάμι, επέστρεψε να διεκδικήσει τον τίτλο με την ομάδα της καρδιάς του.
Ακόμα και η επιλογή των Γουόριορς ήταν λίγο-πολύ μονόδρομος.
Από τη στιγμή που τον ήθελαν και μπορούσαν να τον χωρέσουν στο salary cap τους, ποια άλλη ομάδα μπορούσε να του προσφέρει κάτι περισσότερο; Ομάδα έτοιμη για τίτλο, σε μια από τις πιο πλούσιες πόλεις των ΗΠΑ.
Για ποιο λόγο να πάει στους Νικς, εφόσον στη Νέα Υόρκη θα έπρεπε να χτίσουν από το μηδέν γύρω του όλη την ομάδα; Θα το κατάφερναν αυτό σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα 2-3 χρόνων για έναν παίκτη που καίγεται να πάρει το δαχτυλίδι και δεν θέλει να καταλήξει δεύτερος Καρμέλο;
Γιατί να πάει στους Λος Άντζελες Κλίπερς όταν υπάρχει πιο έτοιμη ομάδα για πρωταθλητισμό, οι Γουόριορς που τον ζητούσαν; Γιατί στη Βοστώνη;
Με βάσει το κριτήριο “τίτλος” και δευτερευόντως το κριτήριο “πόλη”, καμία ομάδα δεν υπερίσχυε της πρότασης του Γουόριορς. Και από τη στιγμή που το οικονομικό εξισορροπείται, η επιλογή για τον KD ήταν μονόδρομος. Παρέα με τον Στεφ, τον Κλέι και τον Ντρέιμοντ για το χτίσιμο μιας νέας δυναστείας.