Ο Ολυμπιακός καταλήγει στον Φρανκ Ντιλικινά καταβάλλοντας το buyout που ζήτησε η Παρτιζάν. Η οποία στήλωσε τα πόδια και είπε “δεν τον δίνουμε αν δεν πληρώσετε”, για έναν παίκτη στον οποίο πρότεινε πριν λίγες εβδομάδες μείωση αποδοχών.
Οι Πειραιώτες θα δώσουν τελικά το ποσό γιατί ο Γάλλος είναι ο παίκτης που κάνει στον Μπαρτζώκα. Και αυτό είναι το αποκλειστικό κριτήριο με το οποίο κινείται η ομάδα του Πειραιά εδώ και αρκετά χρόνια. Ο Ολυμπιακός στη δεύτερη θητεία του 60χρονου τεχνικού είναι αυτό που λέμε “ομάδα προπονητή” – με όλη τη σημασία της φράσης. Και όταν ως οπαδός υποστηρίζεις μια ομάδα που για μια περίοδο είναι ομάδα προπονητή, αυτό έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του.
Είσαι πάνω-κάτω σίγουρος για το τι θα δεις, ξέρεις ότι το γκρουπ θα έχει ταυτότητα, θα είναι συμπαγές, θα έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ένα μίνιμουμ απόδοσης ακόμη και στα άσχημα βράδια των πρωταγωνιστών. Είναι δύσκολο, άλλωστε, να πηγαίνεις κάθε χρόνο στο Final Four, ανεξαρτήτως μπάτζετ, σταυρωμάτων, συνθηκών. Αν είσαι ομάδα προπονητή, και ειδικά ομάδα ικανού προπονητή, γίνεται σαφώς ευκολότερο.
Φυσικά επειδή βρισκόμαστε στην Ελλάδα, η απόλαυση του να υποστηρίζεις μια ομάδα προπονητή, μετριάζεται όταν αυτή δεν καταφέρνει να πετύχει τους αγωνιστικούς της στόχους με συνέπεια. Οι Πειραιώτες πήραν το πρωτάθλημα, φυσικά, που ήταν το τρίτο τα τελευταία τέσσερα χρόνια – ακόμα και αν ο Παναθηναϊκός από το 2021 έως το 2023 ήταν ομάδα εσόδων-εξόδων. Άρα “διαζύγιο” με την επιτυχία δεν έχει πάρει. Κάθε άλλο.
Στην ατμόσφαιρα, και ειδικά στα social media, όμως, υπάρχει μια μουρμούρα από τους οπαδούς του Ολυμπιακού εδώ και αρκετό καιρό, η οποία φούντωσε μετά τον τραυματισμό του Κίναν Έβανς και κορυφώθηκε όταν κυκλοφόρησε το όνομα του Φρανκ Ντιλικινά.
“Τελείωσε η σεζόν”, “πάλι τα ίδια, πάρτε σκόρερ”, “πού πάμε με αυτούς” και λοιπά όμορφα. Όχι από όλους, όχι από τους υπομονετικούς. Αλλά σίγουρα από πάρα πολλούς. Οι οποίοι βέβαια σκέφτονται πως “εγώ πάω με Ντιλικινά, Γουόκαπ, Λι και ο άλλος πήρε Σορτς, έχει Ναν, έχει Γκραντ και θα φέρνει τον Σλούκα από τον πάγκο”.
Πράγματι, ο Παναθηναϊκός από πλευράς ποιότητας έχει καλύτερα combo γκαρντ αυτή τη στιγμή. Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα πετύχει. Γιατί αν βάλουμε κάτω τα ρόστερ, πέρσι και ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είχαν πολύ καλύτερα ρόστερ από την Μονακό και από την Φενέρ, η οποία πήρε την EuroLeague με ψηλούς τον Σανλί, τον Μπιρτς, τον Μπάνγκο και 4αρο5άρι τον σοφτ Μέλι.
Γι’ αυτό, λοιπόν, τα ρόστερ από μόνα τους δεν λένε τα πάντα – ειδικά όταν μιλάμε για ομάδες που στηρίζονται όχι μόνο στο ατομικό ταλέντο των παικτών, αλλά στη λειτουργία του συνόλου. Και για όσες στιγμές έχει χαρίσει ο μπασκετικός Ολυμπιακός στους φίλους του επί Μπαρτζώκα, όταν συχνά-πυκνά… χάνεται η μπάλα με το μπάσκετ που παρακολουθούμε εντός παρκέ, αυτή η γκρίνια είναι και πρόωρη, και άδικη.
