Τη θητεία του στον Παναθηναϊκό θυμήθηκε ο παλαίμαχος superstar του “τριφυλλιού”, Ντομινίκ Γουίλκινς, ο οποίος αγωνίστηκε με τη φανέλα της ελληνικής ομάδας τη σεζόν 1995-96.
“Η ελληνική ομάδα με ρώτησε αν θα ερχόμουν για διακοπές και για επίσκεψη. Ήταν απλά μια από τις πιο συναρπαστικές στιγμές που είχα ως παίκτης το πώς μου φέρθηκαν στην Ελλάδα. Μου έδωσαν τα πάντα. Έλεγα “πώς μπορώ να το αρνηθώ;”. Ήμουν ο πιο ακριβοπληρωμένος στην Ευρώπη εκείνη την εποχή, στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ. Ήταν απλώς μια προσφορά που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Δεν πληρώνεις για τίποτα. Όλα ήταν προσεγμένα”, δήλωσε μιλώντας στο “Vlad TV”.
Ερωτηθείς για τη σχέση του με τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, είπε: “Πολλοί Γιουγκοσλάβοι προπονητές είναι πραγματικά σκληροί. Είχαμε έναν προπονητή, ξεχνάω το όνομά του, μας έβαζε να κάνουμε άλματα με σχοινί, κάτι που δεν είναι πρόβλημα. Αλλά μετά έπρεπε να κάνεις άλμα στο πλάι, να κατέβεις στο γήπεδο και να επιστρέψεις. Έλεγα “μπα, δεν το κάνω αυτό”. Είναι σαν να περιμένεις το ατύχημα να συμβεί. Θυμάμαι ότι κερδίσαμε τους πρώτους 12 ή 13 αγώνες μας και ο προπονητής πήγε σε έναν από τους παίκτες μας και είπε “o Ντομινίκ είναι μ@λ@κ@ς, αλλά τον χρειαζόμαστε.” Δεν παραπονέθηκε πολύ, πήραμε το Ευρωπαϊκό εκείνη τη χρονιά”.
Σχετικά με τη φορά που έφυγε κρυφά από την Ελλάδα, χωρίς το διαβατήριό του, ανέφερε: “Είχε πεθάνει ο πατέρας μου και θα μπορούσα να πληρώσω περισσότερο επειδή ήταν οικογένεια μου. Το πιο τρελό πράγμα ήταν πως είχε πεθάνει κάποιος από την οικογένειά μου και εκείνους δεν τους ένοιαζε καθόλου. Η γιαγιά μου και ο μπαμπάς μου είχαν πεθάνει και έπρεπε να φύγω κρυφά από την χώρα στις 3 το πρωί. Δεν μπορούσα να τους πω ότι θα φύγω, επειδή θα μου κρατούσαν το διαβατήριο. Υπήρχαν φορές που έφευγα κρυφά, έχουν δίκιο. Όμως εκείνη τη φορά είχα πραγματικό λόγο”.
