Όσα συνέβησαν απόψε στο ΟΑΚΑ δεν είναι πρωτοφανή. Τα έχουμε δει και τα έχουμε ξαναδεί, άλλοτε σε πράσινο φόντο, άλλοτε σε ερυθρόλευκο, άλλοτε σε κιτρινόμαυρο, άλλοτε σε ασπρόμαυρο. Και δεν είναι ούτε ανεξήγητα.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αποφάσισε να παρακολουθήσει τη σειρά μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού από κοντά. Δεν θα αναλύσουμε τι μπάσκετ είδε, γιατί ΣΗΜΕΡΑ δεν είναι το μπάσκετ το βασικό ζητούμενο. Δεν ήταν πρώτα απ’ όλα γι’ αυτούς που πήγαν στο Μαρούσι και διέκοψαν το παιχνίδι. Γι’ αυτούς το μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο δεν είναι ΠΟΤΕ το βασικό ζητούμενο.
Το βασικό ζητούμενο γι’ αυτούς, είτε είναι πράσινοι, όπως σήμερα, είτε ερυθρόλευκοι, είτε κιτρινόμαυροι, είτε ασπρόμαυροι, είναι η ΝΙΚΗ. Η νίκη και ο εαυτός τους. Η ομάδα, στην καλύτερη περίπτωση, είναι η αφορμή για να “την πουν” την άλλη μέρα στον κολλητό τους, στο συνάδελφό τους, στο γείτονα τους, στο συμμαθητή ή στον συμφοιτητή τους.
Αυτό είναι η ομάδα, ένας μηχανισμός που τους κάνει να νιώθουν καλύτερα. Μόνο που για κακή τους τύχη οι ομάδες δεν κερδίζουν πάντα, χάνουν κιόλας. Και αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα αυτής της μερίδας οπαδών.
Είναι της νοοτροπίας “ή νικάω, ή τα γ…ω όλα”. Της νοοτροπίας ότι δεν έχει δικαίωμα ο αντίπαλος να με κερδίσει, ειδικά στην έδρα μου. Ότι δεν πρόκειται να του “επιτρέψω” να κερδίσει κανονικά, μέχρι το 90′ ή μέχρι το 40′. Ότι η ήττα είναι ντροπή.
Αυτά ήρθε να δει από κοντά ο Γιάννης, λοιπόν. Και είδε από τι γλίτωσε και τι θα ζούσε αν ο θεός τον έκανε λιγότερο ταλαντούχο και έπαιζε μπάσκετ στην Ελλάδα.
Γλίτωσε από αυτούς που θεωρούν ότι “αφού θεωρώ πως προκαλεί ο Χ προπονητής ή ο Χ παίκτης επειδή διαμαρτύρεται, έχω δικαίωμα να του βρίσω τη μάνα, να του πετάξω γιαούρτια, να του πετάξω νερά, να μπω στα αποδυτήρια με σκοπό να του την πέσω”.
Γλίτωσε από αυτούς που σκέφτονται βλέποντας κόκκινη/πράσινη/κίτρινη φανέλα ότι “δεν θα βγουν ζωντανοί από εδώ μέσα” και κάνει ό,τι περνά απ’ το χέρι του για να το κάνει πράξη.
Γλίτωσε από τη χώρα που ο πρωταθλητής σε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, η ομάδα που είναι ανώτερη από τις υπόλοιπες, δεν έχει δικαίωμα να πανηγυρίσει νίκη τίτλου σε έδρα αντιπάλου. Γιατί έτσι.
Γλίτωσε από αυτούς που ακούνε πως πέσανε φωτοβολίδες ευθείας βολής και μολότοφ σε μέλη της αποστολής αντιπάλου και λένε “έλα μωρέ δεν πάθανε και τίποτα, σιγά”. Όταν όμως την άλλη Κυριακή θύμα είναι τα μέλη της δικής τους ομάδας τότε θυμούνται ότι πρόκειται για “ζούγκλα” και “κλίμα τρομοκρατίας”.
Αυτή είναι η αρρώστια του Έλληνα οπαδού. Ο αθλητισμός είναι πόλεμος, ο αντίπαλος δεν είναι αντίπαλος αλλά εχθρός, και αν τυχόν χάσει η ομάδα μας, “όποιος δεν μπορεί να πάει να γ…ι”. Δεν υπάρχει ήττα. Ποτέ μα ποτέ ο αντίπαλος δεν είναι ανώτερος και -προς Θεού- δεν έχει δικαίωμα να κερδίσει.
Όποιος κλείνει τα μάτια σε όλα αυτά που είδαμε μπροστά μας σήμερα, ή είδαμε στο Καραϊσκάκη παλαιότερα, ή στο ΣΕΦ, ή στη Λεωφόρο, ή στα Άνω Λιόσια και μονολογεί πως “χούλιγκαν θα υπάρχουν πάντα”, τους στρώνει το χαλί για πολύ χειρότερα. Και όταν αυτά τα χειρότερα θα έρθουν, θα αρχίσουμε πάλι όλοι μαζί τα ευχολόγια και τα “ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ”.
Γι’ αυτό σου λέω, Γιάννη, γλίτωσες.
