Το δεύτερο πέρασμα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο της Παρτιζάν τελείωσε άδοξα, με τον Σέρβο να υποβάλλει την παραίτησή του το απόγευμα της Τετάρτης – σε μια εξέλιξη που δεν ήταν αυτό που λέμε “κεραυνός εν αιθρία”.
Πρόκειται, με διαφορά από τη δεύτερη, για τη λιγότερο επιτυχημένη θητεία του “Ζοτς” σε σύλλογο ως προπονητής. Και για τη μοναδική, από το 1991 μέχρι σήμερα, κατά την οποία δεν κατάφερε να πανηγυρίσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο.
Οι ευρωπαϊκές κούπες του Ομπράντοβιτς
Το 1992 στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με την Παρτιζάν, ενώ δύο χρόνια αργότερα επανέλαβε την επιτυχία αυτή στο Τελ Αβίβ, ως προπονητής της Μπανταλόνα. Το 1995, στη Σαραγόσα, κατέκτησε το τρίτο ευρωπαϊκό του τρόπαιο σε τέσσερα χρόνια, αυτή τη φορά όντας στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης, με την οποία πήρε και το Σαπόρτα του 1997.
Την ίδια κούπα σήκωσε με την Μπενετόν Τρεβίζο το 1999, πριν μετακομίσει στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο πανηγύρισε την EuroLeague πέντε φορές σε έντεκα χρόνια (2000, 2002, 2007, 2009, 2011). Τελευταία μεγάλη επιτυχία του ήταν η κατάκτηση της EuroLeague με την Φενέρμπαχτσε το 2017, όντας ο πρώτος προπονητής που οδηγεί τουρκική ομάδα στην κορυφή της Γηραιάς Ηπείρου.
Εν ολίγοις, σε όσες ομάδες εργάστηκε, πήρε ευρωπαϊκό, και σε πολλές περιπτώσεις όχι ένα. Στις τελευταίες 2,5 σεζόν του στην ομάδα του Βελιγραδίου, όμως, ήταν κάτι παραπάνω από προφανές πως ο Ομπράντοβιτς δεν κατάφερε να δημιουργήσει εντός παρκέ μια… ομάδα Ομπράντοβιτς.
Μια άλλη συνταγή
Ουδείς μπορεί να του χρεώσει πως έμεινε “κολλημένος” σε ό,τι ήξερε να κάνει πολύ καλά τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες. Ο προπονητής που στον Παναθηναϊκό απέφευγε εμφανώς τους Αμερικανούς και στηριζόταν σχεδόν αποκλειστικά στους Διαμαντήδιδες, στους Γιασικεβίτσιους και τους Σπανούληδες του κόσμου τούτου, αρνούμενος να χτίσει την ομάδα του πάνω σε ΝΒΑers ακόμη και αν είχε τη δυνατότητα αυτή, έφτασε το 2025 σε σημείο να παίζει ταυτόχρονα με τον Σέικ Μίλτον, τον Στέρλινγκ Μπράουν, τον Ντουέιν Ουάσινγκτον, τον Τζαμπάρι Πάρκερ, τον Ταϊρίκ Τζόουνς, τον Κάρλικ Τζόουνς και τον Ντίλαν Οστεκόφσκι. Δηλαδή επτά Αμερικανούς.
Μπορεί ακόμη και σήμερα σχεδόν οι μισές ομάδες της EuroLeague να παίζουν ένα μπάσκετ βασισμένο στις δικές του αρχές, μπορεί από τις δικές του ομάδες να “γεννήθηκαν” μετέπειτα προπονητές που αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστούν και είτε κατέκτησαν ήδη την EuroLeague, είτε θα την κατακτήσουν με μαθηματική ακρίβεια στο μέλλον, ωστόσο το γεγονός ότι ο ίδιος αναγκάστηκε να… εκσυγχρονιστεί, πιθανότατα εν τέλει να του έκανε κακό. Γιατί οι εκδόσεις της Παρτιζάν που παρουσίασε από το 2023 μέχρι σήμερα, έμοιαζαν σαν να μην έχουν τη δική του “υπογραφή”.
Ο καβγάς στη σειρά με τη Ρεάλ που άλλαξε την ιστορία
Η σεζόν 2022-23 θα μείνει χαραγμένη για πολλά χρόνια στο μυαλό των ανθρώπων της Παρτιζάν και σίγουρα σε αυτό του ίδιου του Ομπράντοβιτς, καθώς έλαβε χώρα πιθανότατα η μεγαλύτερη αδικία στη νεότερη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Εκείνη τη σεζόν, που ήταν και η πρώτη της στην EuroLeague μετά από 9 ολόκληρα χρόνια, η σερβική ομάδα δεν είχε καν ένα από τα 5-6 μεγαλύτερα μπάτζετ στην Ευρώπη. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, οι μισθοί παικτών και τεχνικού τιμ αθροιστικά δεν ξεπερνούσαν τα 12 εκατ. ευρώ, ενώ το συνολικό ετήσιο μπάτζετ του συλλόγου άγγιζε τα 23 εκατ. ευρώ, πίσω από Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Αναντολού Εφές, Αρμάνι Μιλάνο, Βίρτους Μπολόνια και Φενέρμπαχτσε.
Η Παρτιζάν από τα μέσα της χρονιάς… πάτησε γκάζι, κερδίζοντας στις τελευταίες αγωνιστικές της regular season τόσο τη Ρεάλ Μαδρίτης, όσο και τον Ολυμπιακό, που ξεχώριζαν με την ποιότητά τους. Στα πλέι-οφ αντιμετώπισε με μειονέκτημα έδρας τη “βασίλισσα” των Ταβάρες, Χεζόνια, Ρούντι Φερνάντεθ, Σέρχι Ροντρίγκεθ, Πουαριέ, Γουίλιαμς-Γκος, Γιουλ, Γιαμπουσέλε και Μούσα, και με πρωταγωνιστές τους Πάντερ, Έξουμ, Λεσόρ και ΛεΝτέι, έκανε δύο διπλά μέσα στη Μαδρίτη.
Στο φινάλε του δεύτερου ματς της σειράς, και με τον νικητή να έχει κριθεί, έλαβε χώρα ο -ιστορικός, πλέον- καβγάς, όταν ο Γιαμπουσέλε με μια κίνηση που θύμισε… WWE χτύπησε τον Έξουμ. Μπορεί ο Γάλλος να δέχτηκε τη μεγαλύτερη ποινή από τους συμμετέχοντας στο συμβάν, ωστόσο το βάθος του ρόστερ της Ρεάλ, της επέτρεψε να καλύψει την απουσία του.
Πάντερ και Λεσόρ απουσίασαν κατόπιν απόφασης των αρμοδίων αρχών για δύο και ένα ματς αντίστοιχα, η Παρτιζάν του πιο περιορισμένου ρόστερ δεν βρήκε τις λύσεις, η σειρά γύρισε, και μια από τις καλύτερες ομάδες της τελευταίας 5ετίας στην Ευρώπη δεν πήγε ποτέ στο Final Four, με το τρόπαιο να καταλήγει στα χέρια της “βασίλισσας” χάρη στο καλάθι του Σέρχιο Γιουλ μπροστά στον Μουσταφά Φαλ.
Σε κάθε περίπτωση, το τέλος της δεύτερης θητείας του Ομπράντοβιτς στην Παρτιζάν δεν σβήνει ούτε τη λάμψη του ονόματός του, ούτε την αίσθηση πως εκείνη η ομάδα αδικήθηκε όσο λίγες. Ίσως γι’ αυτό η αποχώρησή του μοιάζει περισσότερο με μια πικρή παρένθεση παρά με έναν πραγματικό επίλογο. Γιατί ο Ζέλικο είναι από εκείνους που πάντα επιστρέφουν και το ευρωπαϊκό μπάσκετ γνωρίζει καλά ότι η ιστορία του δεν τελειώνει εδώ.
