Υπάρχουν φορές που η στατιστική απλώς επιβεβαιώνει όσα βλέπεις στο γήπεδο και άλλες που αποκαλύπτει πράγματα σχεδόν εξωπραγματικά. Η περίπτωση του Κώστα Σλούκα ανήκει σίγουρα στη δεύτερη κατηγορία.
Στα 36 του χρόνια, σε μια ηλικία που για τους περισσότερους παίκτες η πτώση στην απόδοση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, ο Σλούκας όχι μόνο μένει στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά αγγίζει νούμερα που δύσκολα συναντώνται σε οποιοδήποτε παίκτη της EuroLeague, ανεξαρτήτως ταλέντου, ηλικίας ή δυνατοτήτων.
Η αναλογία των 5,1 ασίστ για κάθε μόλις 0,7 λάθη – ή αλλιώς το απόλυτα εξωπραγματικό ratio 7,29 – δεν αποτελεί απλώς μια εντυπωσιακή στατιστική λεπτομέρεια. Είναι ενδεικτικό της καθαρής, κρυστάλλινης σκέψης με την οποία λειτουργεί μέσα στο γήπεδο.
Οι 56 συνολικά τελικές πάσες έναντι μόλις 8 λαθών συνιστούν έναν ρυθμό λήψης αποφάσεων που δεν συναντάται ούτε σε παίκτες που βρίσκονται στο peak της καριέρας τους. Το γεγονός ότι το κάνει αυτό ένας παίκτης 36 ετών, που έχει δώσει εκατοντάδες μάχες στο κορυφαίο επίπεδο και έρχεται από ένα γεμάτο και κουραστικό καλοκαίρι με την Εθνική, είναι κάτι πρωτοφανές.
Αρκεί μια σύγκριση με τους κορυφαίους της διοργάνωσης για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος. Ο -πολύ σταθερός φέτος- Τόμας Γουόκαπ κινείται στο 3,06, ο Μάικ Τζέιμς στο 3,00, ο Τόμας Σατοράνσκι επίσης στο 3,00, ενώ παίκτες όπως ο Γουέιντ Μπόλντγουιν, ο Κόντι Μίλερ-ΜακΙντάιρ ή ο Φακούντο Καμπάτσο βρίσκονται πολύ χαμηλότερα. Η διαφορά δεν είναι απλώς “μεγάλη”. Είναι χαώδης.
| Παίκτης | Ασίστ | Λάθη | ASS/TO Ratio |
|---|---|---|---|
| Κόντι Μίλερ-ΜακΙντάιρ | 6,9 | 2,7 | 2,56 |
| Μάικ Τζέιμς | 6,6 | 2,2 | 3,00 |
| Γουέιν Μπόλντγουιν | 5,5 | 2,5 | 2,20 |
| Κώστας Σλούκας | 5,1 | 0,7 | 7,29 |
| Φακούντο Καμπάτσο | 4,5 | 2,3 | 1,96 |
| Τόμας Γουόκαπ | 4,9 | 1,6 | 3,06 |
| Σέιν Λάρκιν | 4,5 | 2,6 | 1,73 |
| Τόμας Σατοράνσκι | 4,5 | 1,5 | 3,00 |
| Νάντο Ντε Κολό | 4 | 2,7 | 1,48 |
| Ναντίρ Ιφί | 3,8 | 2,4 | 1,58 |
| Βασίλιε Μίτσιτς | 3,8 | 2,8 | 1,36 |
| Κέντρικ Ναν | 3,7 | 3,1 | 1,19 |
Η αλλαγή που έγινε στις τελευταίες δύο αγωνιστικές έμοιαζε σχεδόν αυτονόητη, αλλά ήταν και η πιο καθοριστική στιγμή της σεζόν. Η μπάλα πέρασε ξανά στα χέρια των δύο παικτών που μπορούν πραγματικά να ελέγξουν ρυθμό και ισορροπία: του Σλούκα και του Σορτς. Από εκείνο το σημείο και μετά, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να λειτουργεί διαφορετικά. Η επίθεση απέκτησε ροή, οι συνεργασίες έγιναν πιο καθαρές, οι κατοχές ήταν ορθολογικές. Η ομάδα του Εργκίν Αταμάν έμοιαζε για πρώτη φορά φέτος να λειτουργεί με έναν τρόπο που της ταιριάζει.
Τα δύο εκτός έδρας αποτελέσματα σε Παρίσι και Μαδρίτη αποτελούν τον πιο απλό και καθαρό καθρέφτη αυτής της αλλαγής. Ναι, η προσθήκη του Φαριντ έδωσε ενέργεια, δυναμισμό και πάθος. Η παρουσία του άλλαξε τον χαρακτήρα της frontline. Αλλά η πραγματική ρίζα της μεταμόρφωσης του Παναθηναϊκού βρίσκεται στην απόφαση να δοθεί η δημιουργία σε αυτούς που μπορούν να τη διαχειριστούν.
Το μπάσκετ πάντα θα ανταμείβει την καλή απόφαση. Η EuroLeague πάντα θα ανταμείβει τον παίκτη που μπορεί να σκέφτεται πιο καθαρά από τους άλλους στα πιο δύσκολα σημεία. Και ο Κώστας Σλούκας αυτή τη στιγμή είναι ο καλύτερος σε αυτό, με διαφορά που δεν καλύπτεται ούτε με νιάτα, ούτε με αθλητικότητα. Καλύπτεται μόνο με εμπειρία, ψυχραιμία και σπάνια ποιότητα.
