Ο Παναθηναϊκός έχει δείξει διάθεση να στηρίξει τη φετινή του ταυτότητα στην άμυνα, όμως τα πρώτα παιχνίδια αποκαλύπτουν ότι η συνοχή και οι περιστροφές εξακολουθούν να είναι προβληματικές, κάτι που συνέβαινε στο μεγαλύτερο κομμάτι της περσινής σεζόν.
Το μεγαλύτερο ζήτημα εντοπίζεται στον τρόπο που η ομάδα αντιμετωπίζει το pick and roll, ειδικά απέναντι σε ομάδες που κινούν την μπάλα γρήγορα και αξιοποιούν το short roll.
Το ζητούμενο στο σύγχρονο μπάσκετ δεν είναι απλώς η ατομική προσπάθεια του αμυντικού που βγαίνει στο σκριν, αλλά η συνολική συντονισμένη αντίδραση των πέντε παικτών. Οι επιθετικές άμυνες τύπου hedge out ή high flat μπορούν να λειτουργήσουν μόνο αν συνοδεύονται από άμεση κάλυψη και γρήγορες περιστροφές από τους υπόλοιπους.
Ο Παναθηναϊκός, σε αυτό το κομμάτι, δείχνει να υστερεί. Όταν ο χειριστής της μπάλας καταφέρνει να περάσει κάθετα, η άμυνα καταρρέει, καθώς οι βοήθειες δεν φτάνουν έγκαιρα και οι αντίπαλοι βρίσκουν ελεύθερα σουτ ή δεύτερες επιθέσεις.
Παράλληλα, η επικοινωνία ανάμεσα στους περιφερειακούς και τους ψηλούς δεν είναι σταθερή — συχνά ο ένας παίκτης κάνει κίνηση βοήθειας τη στιγμή που ο άλλος επιστρέφει, αφήνοντας χώρους στα 45 μοίρες ή στις γωνίες.
Το αποτέλεσμα είναι διπλό: όχι μόνο δημιουργούνται καλές προϋποθέσεις για σουτ, αλλά η ομάδα μένει και εκτός θέσης για το αμυντικό ριμπάουντ. Αυτό, άλλωστε, εξηγεί τον αυξημένο αριθμό επιθετικών ριμπάουντ των αντιπάλων στα πρώτα ματς της EuroLeague, με Μπάγερν και Μπαρτσελόνα να μαζεύουν συνολικά 36 (!) τις δύο πρώτες αγωνιστικες.
Η απουσία του Λεσόρ είναι σημαντικό πλήγμα, ωστόσο ο Αταμάν καλείται πλέον να βρει τα κατάλληλα σχήματα, ώστε η αμυντική λειτουργία των “πρασίνων” να αποκτήσει και πάλι την αποτελεσματικότητα που είχε στο Final Four του Βερολίνου, χάρη στην οποία κατάφερε να επικρατήσει εύκολα της Φενέρμπαχτσε στον ημιτελικό (όπου δέχτηκε μάλιστα 57 πόντους) και της Ρεάλ στον τελικό, στο δρόμο για την 7η EuroLeague.
