Ο Γιώργος Μπαρτζώκας στη δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό έχει επιλέξει έναν ιδιαίτερο τρόπο παιχνιδιού, με πολλή κίνηση χωρίς την μπάλα, πολλά κοψίματα – ένα στυλ σίγουρα διαφορετικό από αυτό που παίζει ο Αταμάν στον Παναθηναϊκό την τελευταία διετία.
Και προφανώς η επιλογή του όχι μόνο είναι σεβαστή, όπως κάθε επαγγελματία που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας πώς θα κάνει τη δουλειά του, αλλά και παράδειγμα προς μίμηση, αφού, αν το εξετάσουμε συνολικά, έχει παίξει το πιο συνεπές μπάσκετ απ’ όλες τις ομάδες της EuroLeague τα τελευταία χρόνια.
Για να το πούμε πιο απλά, όταν οι άλλοι έχουν φτάσει σε μεμονωμένα ματς στο 9,5, αλλά μπορεί συχνά να πέφτουν και στο 6, οι Πειραιώτες αποδίδουν σταθερά στο 8-8,5. Και ο λόγος είναι ότι στηρίζονται στη συνολική λειτουργία της ομάδας και δεν εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την κατάσταση ή τη βραδιά του κάθε Βεζένκοβ, ή του κάθε Φουρνιέ.
Είναι απόλυτα λογικό, λοιπόν, η επιλογή αυτή να επηρεάζει και τον μεταγραφικό σχεδιασμό. Ο Ολυμπιακός έχει ακριβούς παίκτες, που θα πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους και θα αναλάβουν τις περισσότερες επιθέσεις, αλλά διαθέτει και αρκετούς ρολίστες που σε προηγούμενες ομάδες τους μπορεί να μη γέμιζαν το μάτι, όμως στα χέρια του Μπαρτζώκα έγιναν απαραίτητα γρανάζια σε ομάδα που διεκδικεί EuroLeague κάθε χρόνο, όπως ο Γουόκαπ και ο ΜακΚίσικ.
Και μπορεί ο οπαδός να θέλει λάμψη και πανάκριβα συμβόλαια σε 15 παίκτες, ωστόσο αυτό είναι και οικονομικά ανέφικτη και αγωνιστικά παράλογη επιλογή.
Το ζήτημα με το φετινό σχεδιασμό του Ολυμπιακού δεν είναι ότι π.χ. προτίμησε τον Ντόντα Χολ αντί για έναν ψηλό με μεγαλύτερο ρεπερτόριο, αλλά ότι στο θέμα του γκαρντ δείχνει να μην… ήξερε τι είναι αυτό που ψάχνει.
Ασχολήθηκε δεδομένα με την υπόθεση του Σιλβέν Φρανσίσκο. Προσπάθησε πολύ να πάρει τον Τζόουνς-Γκαρσία. Κοίταξε τον Μπόουνς Χάιλαντ. Έκανε την πρότασή του στον Βασίλιε Μίτσιτς. Παρακολουθούσε τις εξελίξεις με τον Μάικ Τζέιμς. Και πού κατέληξε; Στον Φρανκ Ντιλικίνα.
Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν είναι το ταλέντο του Γάλλου αυτό που προκαλεί προβληματισμό. Είναι ότι το αγωνιστικό του προφίλ είναι τελείως διαφορετικό από την πλειοψηφία των παικτών που κοίταζε όλο το καλοκαίρι – με μοναδική εξαίρεση ίσως τον Νικ Βάιλερ-Μπαμπ.
Με λίγα λόγια, το ερώτημα δεν είναι αν ο Ντιλικίνα μπορεί να αποδώσει. Έχει τα αθλητικά προσόντα, την εμπειρία και την αμυντική ποιότητα για να φανεί χρήσιμος. Το πρόβλημα είναι αν ταιριάζει πραγματικά στο παζλ του Ολυμπιακού ή αν αποκτήθηκε περισσότερο από ανάγκη παρά από καθαρό σχεδιασμό. Γιατί άλλο να στοχεύεις σε δημιουργούς με έφεση στο σκορ και άλλο να καταλήγεις σε έναν ρολίστα που δεν φημίζεται για την επιθετική του συνέπεια.
Αυτό το “μπέρδεμα” στο προφίλ των επιλογών είναι που δημιουργεί την αίσθηση ότι κάτι χάθηκε στη μετάφραση. Και στη EuroLeague, όπου κάθε λεπτομέρεια κρίνει τίτλους, τέτοιες αστοχίες στον σχεδιασμό μπορεί να αποδειχθούν κομβικές.
