Η γκρίνια για τις συχνές… απουσίες που παίρνει στα ματς της Εθνικής ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αποτελεί φαινόμενο που σε κάθε αφορμή γίνεται ολοένα και πιο έντονο. Τελικά, το πιο λογικό είναι να λέμε “ευχαριστώ” που έρχεται ή να γκρινιάζουμε όταν λείπει;
Από τη μία επιχειρήματα του στυλ «ο Γιόκιτς είναι πάντα εκεί», «ο Ντόντσιτς γιατί δεν ξεκουράζεται ανά δύο ματς;». Από την άλλη πλευρά, «να λέμε ευχαριστώ που τον αφήνουν και έρχεται». Ο καθένας έχει το δικό του σκεπτικό, αλλά η αλήθεια είναι μία: Χωρίς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, η Εθνική όχι μόνο δεν θα κατέβαινε στα EuroBasket με στόχο ένα μετάλλιο, αλλά είναι αμφίβολο αν θα προκρινόταν έστω και από ένα νοκ-άουτ.
Και στο παρελθόν το ελληνικό μπάσκετ είχε σταρ. Είχε Γκάλη και Γιαννάκη. Αργότερα τον Διαμαντίδη, τον Παπαλουκά, τον Σπανούλη. Εκτιμά κανείς ότι αν δεν λάμβανε μέρος -για παράδειγμα- ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης σε μια μεγάλη διοργάνωση όταν εκείνοι βρίσκονταν στο peak τους, θα έπεφτε σε τόσο δραματικό βαθμό το επίπεδο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος;
Η Εθνική εξαρτάται από τον “Greek Freak”. Τον έχει απόλυτη ανάγκη για να είναι σε θέση να διεκδικήσει οτιδήποτε, και να μην είναι μια ομάδα του επιπέδου που είναι σήμερα η Πολωνία, το Ισραήλ ή -στην καλύτερη περίπτωση- η Λετονία. Γιατί χωρίς τον Αντετοκούνμπο, δυστυχώς ή ευτυχώς οι προσδοκίες που θα είχαμε ως χώρα κατεβαίνοντας σε μεγάλες διοργανώσεις θα ήταν απλά μια αξιοπρεπής παρουσία.
Είναι εκνευριστική η διαχείριση, ο έλεγχος των Μπακς και οι συχνές απουσίες; Είναι. Και για εμάς, και πιθανότατα και για το τεχνικό επιτελείο. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Όσο και αν η γκρίνια φαντάζει δικαιολογημένη, η παρουσία του στις μεγάλες διοργανώσεις είναι αυτή που κρατά την Εθνική σε τροχιά διεκδίκησης μεταλλίων.
Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι να συγκρίνουμε με την πολιτική που ακολουθούν οι Νάγκετς με τον Γιόκιτς ή οι Λέικερς με τον Ντόντσιτς, αλλά να αποδεχτούμε ότι μόνο με τον Αντετοκούνμπο στο παρκέ έχουμε δικαίωμα στο όνειρο.
