Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν ξεκινήσει τη σεζόν με εικόνα που δεν είναι ανάλογη ούτε του ρόστερ τους, ούτε της εμπειρίας των προπονητών τους, ούτε του βάρους της φανέλας τους. Τίποτα από αυτά που βλέπουμε, όμως, από τους δύο “αιώνιους” εντός παρκέ (ή glass floor) δεν είναι παράλογο, ούτε ζήτημα “ατυχίας”.
Αμφότεροι έχουν απουσίες. Οι “ερυθρόλευκοι” δεν έχουν στη διάθεσή τους τον Κίναν Έβανς – ήξεραν όμως ότι είναι ευπαθής και έχει να παίξει 1,5 χρόνο. Δεν έχουν τον Τόμας Γουόκαπ – γνωρίζαν όμως ότι πέρσι έχασε σημαντικό κομμάτι της χρονιάς λόγω τραυματισμού. Οι “πράσινοι” δυσκολεύονται χωρίς τον Ματίας Λεσόρ – δεν τον έχουν εδώ και 10 μήνες και μετά τον Μάιο υποπτεύονταν ότι θα αργήσει να γυρίσει, γι’ αυτό πήραν τον Ρισόν Χολμς.
Άρα οι απουσίες δεν είναι δικαιολογία για τη μέτρια απόδοσή τους. Είναι κάτι που συμβαίνει σε όλες τις ομάδες. Στον Ερυθρό Αστέρα έφτιαξαν ένα ρόστερ με τεράστιο βάθος και έχουν εκτός όλη τη χρονιά τον Κάνααν, νοκ-άουτ για απροσδιόριστο διάστημα τον Κάρτερ, έξω τον Ριβέρο για καιρό, έξω τον Μπόλομποϊ, έξω τον Γκράχαμ. Στην Ντουμπάι έχασαν Αβράμοβιτς και Μούσα, στην Αρμάνι Νίμπο και ΛεΝτέι, στην Μπάγερν Γιοκουμπάιτις και Βόιγκτμαν, στη Φενέρ Μπράντον Μπόστον, Μπέικοτ και Μπάνγκο, στη Χάποελ Μαντάρ και Καμπόκλο και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ.
Το πρόβλημα Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού δεν είναι οι τραυματισμοί. Είναι πως στο ξεκίνημα της σεζόν οι προπονητές τους δοκιμάζουν πράγματα -γνωρίζοντας προφανώς πως τίποτα δεν κρίνεται τώρα-, τα οποία έχουν πολύ περιορισμένες πιθανότητες να πετύχουν. Το να μη βγει η μεταγραφή του Χολμς είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Όπως π.χ. δεν βγήκε του Λορέντζο Μπράουν, ή όπως δεν βγήκε από την άλλη πλευρά του Μπραζντέικις και του Σίκμα.
Το να μην προσαρμοστεί ο παίκτης στην ομάδα, ή να μην “κουμπώσει” με τους υπόλοιπους είναι μέσα στο πρόγραμμα. Το να ποντάρεις, όμως, ότι ξαφνικά ο Τάιλερ Ντόρσεϊ θα γίνει ο περιφερειακός που όλη τη χρονιά θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του στο επιθετικό κομμάτι, ότι ο Σέιμπεν Λι θα γίνει δημιουργός, ότι ο Ομέρ Γιουρτσέβεν θα καταφέρει να είναι αποτελεσματικός στην hedge out άμυνα που τόσο πολύ αγαπάς, ή ότι ο Μήτογλου θα τα βγάζει κάθε εβδομάδα πέρα με επιτυχία κόντρα στα 5άρια της EuroLeague, είναι επιλογές που γνωρίζεις εκ προοιμίου πως μακροπρόθεσμα δύσκολα θα “βγουν”. Όπως επίσης, το να υπολογίζεις πως ο Μιλουτίνοφ θα βγάλει 45-50 ματς με 25-28 λεπτά, με την ενέργεια που απαιτείται στην EuroLeague όντας μονίμως διαθέσιμος, ενέχει σοβαρότατο ρίσκο με βάση το ιστορικό του.
Η πίστη πως οι γνωστές αδυναμίες των παικτών θα καλυφθούν από την επιθυμία ή τη γενικότερη ποιότητα και το επίπεδο του έμψυχου δυναμικού, θα οδηγήσει σε αναπόφευκτες ήττες. Τόσο ο Μπαρτζώκας, όσο και ο Αταμάν θα βρεθούν σύντομα αντιμέτωποι με την πραγματικότητα των ρόστερ τους και θα αναγκαστούν να προχωρήσουν σε διορθώσεις, προσαρμόζοντας τα πλάνα τους στα αποδεδειγμένα όρια των παικτών τους.
