Ήταν εκ προοιμίου σαφές ότι το φετινό μεταγραφικό καλοκαίρι για τον Παναθηναϊκό δεν απαιτούσε πολλές προσθήκες, αλλά λίγες, στοχευμένες και ποιοτικές κινήσεις.
Ο τραυματισμός του Ματίας Λεσόρ και η καθυστέρηση στην επιστροφή του ανάγκασε τους “πράσινους” να ψάξουν για έναν σέντερ από το “πάνω ράφι” για παν ενδεχόμενο, με το όνομα του Γιόνας Βαλαντσιούνας να κάνει “γκελ” και να φάνταζε στο πρώτο άκουσμα ως μια “βόμβα” για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.
Ωστόσο κρίνοντας με αμιγώς αγωνιστικά κριτήρια και με βάση τα χαρακτηριστικά του υπόλοιπου ρόστερ, αλλά και το στυλ μπάσκετ που προτιμά να παίζει ο Εργκίν Αταμάν, ο σέντερ που είχε ανάγκη ο κυπελλούχος Ελλάδας έπρεπε να έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Το πρόβλημα στην άμυνα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στην αντιμετώπιση του pick and roll του αντιπάλου ήταν μεγάλο καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, κάτι που φάνηκε και στη δύσκολη σειρά των πλέι-οφ απέναντι στην Αναντολού Εφές.
Ο Χολμς μπορεί να μην είναι ο αμυντικός εξολοθρευτής, όμως είναι ένας παίκτης που μπορεί να βοηθήσει και στις δύο πλευρές του παρκέ, και είναι σίγουρα πιο ταιριαστός από τον Λιθουανό, λύνοντας συγκεκριμένα προβλήματα είχε πέρσι η ομάδα του Τούρκου τεχνικού.
Πλην του Λεσόρ, όμως, φέτος το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός βρέθηκε αντιμέτωπος με το ίδιο πρόβλημα για τρίτη συνεχόμενη offseason.
Πρόπερσι ο Λούκα Βιλντόζα ήταν αυτός που επελέγη για να έρχεται από τον πάγκο και να προσφέρει πόντους βασιζόμενος στο εκτελεστικό του ταλέντο. Πέρσι ο Λορέντζο Μπράουν κλήθηκε ως μια επιλογή πιο… μυαλωμένου και ώριμου παίκτη να δώσει ανάσες στον Σλούκα. Και οι δύο απέτυχαν.
Φέτος, εκείνος που θα έρχεται φρέσκος από τον πάγκο και με την αδιαμφισβήτητη ποιότητα και εμπειρία του θα δίνει ξεκούραστος αυτό που χρειάζεται στην πανίσχυρη περιφέρεια του “τριφυλλιού”, θα είναι ο αρχηγός του.
Με Κέντρικ Ναν, Τι Τζέι Σορτς, Τζέριαν Γκραντ και τον Βασίλη Τολιόπουλο σε συμπληρωματικό ρόλο, ο Κώστας Σλούκας δεν χρειάζεται να παίζει 25λεπτα και 30λεπτα, όπως συνέβη πέρσι στην EuroLeague σε αρκετά ματς – μεταξύ των οποίων τα δύο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, τα δύο ματς με την Εφές στην regular season, τα εντός με Φενέρ και Μονακό, τα παιχνίδια σε Μόναχο και Μιλάνο.
Ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε μια σεζόν με υψηλές προσδοκίες και τη μεγάλη ευκαιρία με το Final Four στην έδρα του. Σε αυτό το ταξίδι, ο ρόλος του Σλούκα θα είναι καθοριστικός. Όχι πια ως ο παίκτης που πρέπει να “τραβάει” την ομάδα, αλλά ως ο ηγέτης που με ποιότητα και σωστή διαχείριση μπορεί να αποδειχθεί η πιο πολύτιμη “μεταγραφή” της χρονιάς.
