Η Εθνική είναι πλέον αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη πρόκληση της τελευταίας 15ετίας. Λίγο η τύχη, λίγο τα καλά της αποτελέσματα στον όμιλο, έχουν δημιουργήσει ένα μονοπάτι έως τον τελικό που δύσκολα θα βρει σύντομα.
Αν κάποιος έλεγε στον Βασίλη Σπανούλη λίγες εβδομάδες πριν ξεκινήσει το EuroBasket ότι θα εξασφάλιζε το πρώτο μετάλλιο για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μετά το 2009 νικώντας στα νοκ-άουτ το Ισραήλ, τη Λιθουανία και μία εκ των Φινλανδίας ή Γεωργίας, θα το… αγόραζε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και η κατάσταση, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, είναι ακριβώς αυτή. Επικράτηση επί των Λιθουανών το βράδυ της Τρίτης, σημαίνει πρόκριση στα ημιτελικά. Με νίκη και εκεί, έχουμε εξασφαλισμένο χρυσό ή ασημένιο μετάλλιο. Ακόμα και στο κακό σενάριο μιας ήττας από την Τουρκία στους “4”, όμως, η Εθνική θα έχει και δεύτερη ευκαιρία, στον μικρό τελικό.
Και εφόσον Φινλανδία ή Γεωργία δεν κάνουν κάτι παρανοϊκό κόντρα στη Γερμανία, τότε μία από τις δύο θα είναι η αντίπαλος της Ελλάδας για το χάλκινο.
Πέρα από τις διασταυρώσεις, όμως, η Ελλάδα θα έχει δύσκολα στο εγγύς μέλλον και ανάλογο ρόστερ με το φετινό. Γιατί ναι μεν λείπουν ο Νίκος Ρογκαβόπουλος και ο Γιώργος Παπαγιάννης που ενδέχεται να επιστρέψουν αν οι συνθήκες είναι διαφορετικές, ωστόσο με δεδομένο πως το 2026 δεν υπάρχει μεγάλη διοργάνωση και το επόμενο ραντεβού είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2027, πιθανότατα μιλάμε για το… Last Dance των 90άρηδων, Κώστα Σλούκα και Κώστα Παπανικολάου. Δύο παικτών που ακόμη και σε αυτή την ηλικία είναι αναντικατάστατοι. Τόσο εντός παρκέ, όσο και στα αποδυτήρια.
Και με τον Γιάννη στα 33 του χρόνια το 2027, και πιθανότατα σε ομάδα εκτός του Μιλγουόκι, το επίπεδο του έμψυχου δυναμικού και ως εκ τούτου οι στόχοι ενδέχεται τότε να είναι τελείως διαφορετικοί για τη “γαλανόλευκη”.
