Διανύουμε την ένατη μέρα μετά τον αποκλεισμό από το Παγκόσμιο Κύπελλο, με άπαντες να κάνουν λόγο για αποτυχία – και να μην έχουν άδικο.
Η Εθνική κατετάγη 15η και αυτή είναι η χαμηλότερη θέση που έχει λάβει ποτέ στην ιστορία της σε Μουντομπάσκετ. Αυτό που δείχνει να ξεχνά, όμως, η πλειοψηφία των οπαδών, των δημοσιογράφων και των παραγόντων είναι πως η αποτυχία για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είναι εδώ και 14 χρόνια ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς το βασικό λόγο για τον οποίο η Ελλάδα δεν καταφέρνει εδώ και 1,5 δεκαετία να διακριθεί σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Το πρόβλημα είναι πως σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, δεν παράγουμε παίκτες υψηλού επιπέδου.
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο ρόστερ της ομάδας που κατέκτησε το EuroBasket του 2005, ή που έφτασε στον τελικό του Παγκοσμίου του 2006 και το συγκρίνει με τις 12άδες των τελευταίων ετών, μπορεί εύκολα να το αντιληφθεί.
Και όσοι σπεύσουν να πουν “ναι, αλλά τότε δεν είχαμε Γιάννη, τώρα έχουμε έναν από τους δύο-τρεις καλύτερους παίκτες του κόσμου”, καλά θα κάνουν να το σκεφτούν δεύτερη φορά. Γιατί ναι μεν ο Αντετοκούνμπο είναι στο top-3 των παικτών παγκοσμίως, αλλά για να λειτουργήσει μέσα σε ένα σύνολο, χρειάζονται ορισμένες προϋποθέσεις.
Ο “Greek Freak” μπορεί να κάνει τη διαφορά ακόμη και σε διοργάνωση που διεξάγεται με τους κανόνες της FIBA, ωστόσο για να καταφέρει να οδηγήσει μια ομάδα σε μεγάλες επιτυχίες, χρειάζεται συμπαίκτες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Πρέπει να έχει δίπλα του σουτέρ που θα εκμεταλλεύονται το γεγονός πως… δεν αντιμετωπίζεται στο ένας-εναντίον-ενός και θα εκτελούν πίσω από τα 7,25. Με εξαίρεση τον Ντόρσεϊ, ο οποίος έπαιξε μόνο το 2022, υπάρχει άλλος;
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πως αυτή την περίοδο δεν υπάρχει το κατάλληλο υλικό. Δεν παράγουμε ως ελληνικό μπάσκετ τους κατάλληλους παίκτες για να φτάσουμε σε επιτυχίες. Τόσο απλά.
Όσο για το φετινό Μουντομπάσκετ, γίνεται μια προσπάθεια να χρεωθεί η τεχνική ηγεσία τη -νέα και αναμενόμενη- αποτυχία. Ο Ιτούδης, όμως, για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι αντί να κάνει διακοπές, όχι μόνο προτίμησε να βοηθήσει την ομάδα, αλλά στο μέτρο του δυνατού “κάλυψε” και όσους παίκτες αρνήθηκαν να αγωνιστούν χωρίς να αντιμετωπίζουν προβλήματα τραυματισμών.
Αγωνιστικά, η εικόνα της Εθνικής ήταν η αναμενόμενη με βάση το υλικό της. Ήταν εικόνα ομάδας που το πάλεψε, που είχε πλάνο μέσα στο παρκέ, αλλά δεν είχε τα όπλα και την ποιότητα για να καταφέρει κάτι περισσότερο από την πρόκριση στους “16”. Έχασε δίκαια από μια ομάδα με περισσότερο ταλέντο και από μια χώρα όπου το 100% των κατοίκων της θέλει πάντα η εθνική να πετύχει, και μπαίνει πάνω από συλλόγους και πρόσωπα.
