Η τελετή απόσυρσης των δυο φανελών του Κόμπε Μπράιαντ (το 8 και το 24) ήταν η αποθέωση του μπάσκετ, της αγάπης για το άθλημα δηλαδή, και μια από τις στιγμές που αξίζουν όσο μια καριέρα ολόκληρη. Εκείνο το βράδυ ο Κόμπε ίσως ήταν ένας από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στη γη.
Ως φίλος του αθλητισμού και δη του ΝΒΑ, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που την έζησα. Και κυρίως γιατί έζησα και τον Κόμπε και έτσι έχω αναμνήσεις από έναν υπερτεράστιο παίκτη. Αυτό δεν πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο, αλλά αντιθέτως να είμαστε ευτυχείς για όσα έχουμε δει, όπως είναι και όσοι έζησαν τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Μάτζικ Τζόνσον, τον Λάρι Μπερντ και τους υπόλοιπους στο αποκορύφωμα τους.
Η 18η Δεκεμβρίου ήταν εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στον Κόμπε με τον πιο μαγικό τρόπο. Από το πρωί σε όλα τα αθλητικά κανάλια και ιδιαίτερα στο NBA TV και στα κανάλια της κάθε ομάδας (όλες οι ομάδες, άλλωστε, έχουν από ένα) όλοι έπαιζαν βίντεο αφιερωμένα σε εκείνον. Οι ομάδες είχαν βγάλει τους παίκτες τους ένας προς έναν να μιλήσουν για 30 δευτερόλεπτα έκαστος, εξηγώντας το πώς επηρεάστηκαν από τον Κόμπε.
Όσο πλησίαζε η ώρα του αγώνα των Λέικερς με τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, όπου θα λάμβανε χώρα η τελετή, τα βίντεο πλήθαιναν και πριν το παιχνίδι μια κάμερα παρακολουθούσε μόνο τον Μπράιαντ, ο οποίος μπαίνοντας στο γήπεδο με τη γυναίκα και τα παιδιά του γνώρισε μια απίστευτη αποθέωση από φίλους και αντιπάλους.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου του αγώνα, ό,τι και να έκανε ο κάθε παίκτης, ιδιαίτερα εκείνοι των Λέικερς, θα συγκρινόταν με κάποιο τρόπο ή θα λεγόταν μια ιστορία από τους εκφωνητές αναφορικά με τον “Black Mamba”.
Με τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου, άπαντες έμειναν στον αγωνιστικό χώρο, συμπεριλαμβανομένων των παικτών και των προπονητών των δύο ομάδων. Όταν ρώτησαν τον Στιβ Κερ, τον προπονητή των Γουόριορς, εάν θα φύγει για τα αποδυτήρια για να δώσει οδηγίες στους παίκτες του, απάντησε το εξής: “Τρελαθήκατε; Ποιος μπορεί να φύγει τώρα και να αφήσει αυτό το πάρτι;”
Μουσική, αποθέωση, φώτα, οι κάμερες στραμμένες στον Κόμπε και σε όσους είναι εκεί για να τον τιμήσουν. Και είναι όλοι παρόντες. Εχθροί, φίλοι και αντίπαλοι. Όλοι του οι πρώην συμπαίκτες, ο Shaq, με τον όποιον ποτέ δεν τα πήγε καλά, ο Τζόρνταν, και πολλοί άλλοι.
Ο Μάτζικ Τζόνσον ως ζωντανός θρύλος της ομάδας και ένας εκ των συνιδιοκτητών ανέλαβε να μιλήσει πριν την απόσυρση των φανελών. Μέσες άκρες είπε πως δεν υπήρξε άλλος σαν τον Κόμπε και από κάτω του έβαλε μέχρι και τον ίδιο του τον εαυτό. Μια τεράστια ατάκα ήταν πως αποσύρουν και τις δύο φανέλες γιατί αν ήταν δυο διαφορετικοί παίκτες που είχαν παίξει με αυτά τα νούμερα, και οι δύο θα άξιζαν οι εμφανίσεις τους να είχαν αποσυρθεί.
Ο Κόμπε έβγαλε έναν λόγο που προετοίμαζε μήνες τώρα. Το δυσκολότερο κομμάτι για τον ίδιο ήταν να κρύψει τη συγκίνησή του. Στο τέλος άρχισε να αγκαλιάζει οποίον έβρισκε μπροστά του, το 99% γνώριμοι σε αυτόν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Έτσι, μέχρι και το τέλος του αγώνα και με μια κάμερα να τον ακολουθεί πρέπει να αγκαλιάστηκε με περίπου 500 ανθρώπους. Με κάποιους πλέον της μιας φοράς. Κάποιες αγκαλιές διήρκεσαν μια στιγμή, κάποιες άλλες μισό λεπτό.
Έτσι τιμάνε τους ήρωες και τους θρύλους. Για όλη του την καριέρα και όσα έκανε, ο Κόμπε το άξιζε. Μακάρι να μπορούσαν να το ζήσουν (σε αντίστοιχα μεγέθη πάντα) και οι Έλληνες θρύλοι-αθλητές. Ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς. Αλλά εδώ δεν το έζησαν ακόμη και παίκτες όπως ο Γκάλης ή ο Γιαννάκης. Αυτή είναι η διαφορά του NBA και των ανθρώπων που αγαπούν το προϊόν τους, με τους εγωκεντρικούς τύπους που αγαπούν τις ομάδες τους και ουσιαστικά τις βλέπουν μόνο ως προέκταση του εαυτού τους σε μια νοητική κόντρα με όσους είναι κατά φαντασίαν αντίπαλοι τους ως οπαδοί των άλλων ομάδων.
