Εάν κάνατε κλικ, σας ενημερώνω ότι δεν πρόκειται να διαβάσετε ακόμη ένα αποθεωτικό κείμενο για τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς.
Το εύκολο και το αναμενόμενο σήμερα είναι να γράψουμε για το πόσο ανώτερη ήταν η ομάδα του Στιβ Κερ στους τελικούς, για το πόσο δικαιώθηκε ο Κέβιν Ντουράντ για την επιλογή του να αφήσει την Οκλαχόμα Σίτι και να μετακομίσει στο Όκλαντ και βέβαια για το πόσο δίκαιη ήταν η κατάκτηση του τίτλου από πλευράς των “πολεμιστών”. Αυτά είναι τα προφανή.
Καμία φορά, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος μιας επιτυχίας, το βάρος θα πρέπει να δοθεί στον ηττημένο. Και στην περίπτωσή μας, ηττημένος είναι ο ΛεΜπρόν Τζέιμς.
Όλη τη χρονιά ακούγαμε για τον Ράσελ Γουέστμπρουκ, για τη μεγάλη σεζόν που πραγματοποίησε και για το πόσο αξίζει να κατακτήσει το βραβείο του MVP καθώς τελείωσε τη regular season με μέσους όρους triple-double.
Πράγματι, είναι σπάνιο και σημαντικό επίτευγμα. Είναι όμως επίσης σπάνιο οι ψηλοί μιας ομάδας να… κάνουν στην άκρη για να πάρει ο συμπαίκτης τους το ριμπάουντ και να ανεβάσει τα στατιστικά του. Είναι σπάνιο μια ομάδα να έχει έναν παίκτη που παίρνει πάνω του 9 στις 10 επιθέσεις. Όταν ως ομάδα ακολουθείς ένα γενικώς… σπάνιο αγωνιστικό πλάνο, θα καταγράψεις και σπάνια -ατομικά- ρεκόρ, όπως έκανε φέτος ο “Russ”.
Για όσους δεν το αντιλήφθηκαν, ο ΛεΜπρόν τελείωσε την σειρά των τελικών με μέσους όρους triple-double. Με 33,6 πόντους, 12,0 ριμπάουντ και 10,0 ασίστ ανά αγώνα. Με συμπαίκτες όχι τον Αντρέ Ρόμπερσον και τον Στίβεν Άνταμς που έκανε στην άκρη την ώρα του ριμπάουντ, αλλά τον Κάιρι Ίρβινγκ και τον Κέβιν Λαβ. Όχι απέναντι στους Νετς και τους Σανς, αλλά κόντρα στους Γουόριορς του Ντουράντ, του Κάρι, του Τόμπσον και του Γκριν.
Ο “βασιλιάς” έχασε σε αυτούς τους τελικούς. Είχε τη “φόρα” του πρωταθλητή, είχε ικανότατους συμπαίκτες στη βασική πεντάδα, στην πορεία πρόσθεσε και τους Κόρβερ και Ντερόν Γουίλιαμς, αποκτώντας πολύ μεγάλο βάθος στον πάγκο. Δεν κατάφερε να κάνει το back-to-back. Δεν έφτασε καν κοντά. Όμως σε ατομικό επίπεδο απέδειξε γιατί ακόμη κι όταν χάνει είναι ο καλύτερος.
