Η απόφαση του Κέβιν Ντουράντ να εγκαταλείψει την Οκλαχόμα Σίτι για χάρη του Όκλαντ και των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς αποτελεί πιθανότατα τη δεύτερη σημαντικότερη μετακίνηση παίκτη στο NBA τα τελευταία χρόνια, μετά την επιστροφή του “βασιλιά” ΛεΜπρόν στο Κλίβελαντ το καλοκαίρι του 2014.
Είναι μια μεταγραφή που αλλάζει πολλά. Αλλάζει επίπεδο τη βασική πεντάδα των Γουόριορς. Αλλάζει προς το χειρότερο τους -μέχρι πρότινος διεκδικητές- Θάντερ, αλλάζει τη μορφή όλου του πρωταθλήματος, αφού την προσεχή σεζόν στη λίγκα θα έχουμε μια Super Team ή αν προτιμάτε ένα ξεκάθαρο φαβορί.
Το φαινόμενο των “σούπερ τετράδων”
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πιο πρόσφατο παράδειγμα οι Μαϊάμι Χιτ των ΛεΜπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Κρις Μπος και Ρέι Άλεν που κατέκτησαν δύο πρωταθλήματα (2012-2013) και συμμετείχαν σε τέσσερις συνεχόμενους τελικούς (2011-2014).
Παλαιότερα θαυμάσαμε κι άλλες “μαγικές τετράδες”, με κορυφαία όλων την θρυλική ομάδα των Σικάγο Μπουλς τη δεκαετία του ΄90 με τους Μάικλ Τζόρνταν, Σκότι Πίπεν, Ντένις Ρόντμαν και Τόνι Κούκοτς να γράφουν τα ονόματα τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία του NBA, παίρνοντας έξι δαχτυλίδια από το 1991 έως το 1998.
Φυσικά υπήρχαν και αρκετά παραδείγματα ομάδων που απέτυχαν, παρότι στη θεωρία το υλικό τους ήταν εξαιρετικό. Τελευταίο τέτοιο κρούσμα οι Λέικερς της σεζόν 2012-13, με τους Κόμπε, Χάουαρντ, Νας και Γκασόλ να ξεκινούν ως φαβορί και τελικά να τερματίζουν 7οι στη Δύση, πριν έρθει η αλήστου μνήμης “σκούπα” στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ από τους Σαν Αντόνιο Σπερς.
Team USA στο… παρά ένα
Αλλά αρκετά με τις αναδρομές, ας επιστρέψουμε στο σήμερα κι ας κάνουμε μια παραδοχή: Οι Γουόριορς ξεκινούν από την… pole position. Θα ξεκινούσαν ακόμη κι αν δεν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν τον Ντουράντ. Πόσω μάλλον τώρα, που κατάφεραν να προσθέσουν ακόμη ένα επιθετικό υπερόπλο στη φαρέτρα τους, η οποία ήταν ήδη “φορτωμένη”.
Ο Κάρι είναι μακράν του δεύτερου ο καλύτερος παίκτης της λίγκας την τελευταία διετία. Ο Τόμπσον δεν είναι απλά ένας δεινός σουτέρ τύπου Κόρβερ ή Ρέντικ, αλλά κι ένας παίκτης ο οποίος ούτε υστερεί σε αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν “athleticism”, ούτε εκτίθεται αμυντικά.
Ο δε Ντρέιμοντ Γκριν είναι κυριολεκτικά ο “άσος στο μανίκι” του προπονητή. Ένας παίκτης που μπορεί να κάνει χίλια πράγματα στο παρκέ και να τα κάνει όλα πολύ πολύ καλά. Πέραν του ότι είναι ένας απίστευτος αμυντικός και ένας ιδιαίτερα ικανός ριμπάουντερ, το γεγονός ότι διαθέτει ένα πολύ υπολογίσιμο μακρινό σουτ αποτελεί τεράστιο πλεονέκτημα για τον τρόπο που λειτουργούν επιθετικά οι Γουόριορς.
Στη θέση “5” τα πράγματα δεν είναι τόσο ιδανικά, αφού ο Πατσούλια έχει αδυναμίες και ο Βαρεχάο είναι πιο συχνά στο “κρεβάτι του πόνου” παρά στην προπόνηση. Αλλά αν διέθεταν και τον Κάζινς ή τον Ντράμοντ για σέντερ δε θα επρόκειτο για ομάδα του NBA, αλλά για την… Team USA.
Ο γρίφος που καλείται να λύσει ο Κερ
Η “αγία τριάδα” των Κάρι-Τόμπσον-Γκριν παρέμεινε, ο KD ήρθε και προκάλεσε πάταγο, στους ψηλούς λίγο με Πατσούλια, λίγο με Βαρεχάο, λίγο με Γκριν στο “5” κάπως θα βρεθεί η άκρη. Το μεγάλο πρόβλημα του Στιβ Κερ τη σεζόν που έρχεται θα είναι ένα: ο ΠΑΓΚΟΣ.
Μετρήστε απώλειες: Άντριου Μπόγκουτ, Χάρισον Μπαρνς, Μαρίζ Σπέιτς, Φέστους Εζέλι, Λεάντρο Μπαρμπόσα και Μπράντον Ρας. Εάν αθροίσει κανείς το χρόνο συμμετοχής των έξι αυτών παικτών στην κανονική διάρκεια της περσινής σεζόν, θα διαπιστώσει πως μιλάμε για κάτι παραπάνω από 110 λεπτά ανά αγώνα, τα οποία προφανώς και δεν καλύπτονται από τους νεοφερμένους Ντουράντ, Γουέστ και Πατσούλια.
Τι σημαίνει αυτό; Είτε ότι οι Κάρι-Τόμπσον-Γκριν-Ιγκουοντάλα-Λίβινγκστον θα κληθούν να παίξουν (πολύ) περισσότερο σε σχέση με πέρσι -με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κατάσταση στην οποία θα βρεθούν στα πλέι-οφ μετά από 82 ματς στην κανονική διάρκεια-, είτε ότι θα πάρουν σημαντικό χρόνο συμμετοχής στη regular season παίκτες σαν τον Τζέιμς ΜακΆντου και τους rookies Ντάμιαν Τζόουνς και Πάτρικ ΜακΚάου. Κάτι που αν συμβεί, θα έχει σίγουρα αντίκτυπο στον τελικό ρεκόρ των “πολεμιστών”…
